กว่าจะรู้ตัว ข้าพเจ้าก็ได้ทำร้ายคนที่ข้าพเจ้ารักไปอีกคน
ที่ผ่านมา...
ข้าพเจ้าเอาแต่ใจ และหลงไปกับความรู้สึกจอมปลอม
จนไม่รู้เลยว่าเขาคนนั้น ต้องทุกข์ทรมานเพียงไร
การกระทำของข้าพเจ้าเปรียบเหมือนเป็นการกรีดซ้ำ จนกระทั่ง...
บาดแผลของเขาที่กำลังได้รับการเยียวยาค่อยๆเปิดออก
และกลายสภาพไป จนไม่อาจกลับเป็นเหมือนเดิมได้อีก
ข้าพเจ้ากรีดลงไปที่ใจเขาอย่างเลือดเย็นมานานเท่าไหร่แล้วนะ
กรีดไปโดยที่ไม่รู้ตัวอีกเท่าไหร่ โดยที่รู้ตัวอีกเท่าไหร่
กรีดไปมากมายเพราะความโง่เขลาของตนเอง
และทำให้เขาเจ็บปวดมาแสนนาน...
พอย้อนกลับมาดูอีกที หัวใจของเขาก็เปราะบาง จนยากเกินเยียวยาเสียแล้ว
นี่ข้าพเจ้าทำอะไรลงไปกับคนที่ข้าพเจ้ารัก และเขาก็รักข้าพเจ้าอย่างสุดหัวใจ
...ให้ต้องมาเจ็บมากขนาดนี้
จะสามารถแบ่งความเจ็บปวดนั้นมาบ้างได้ไหมนะ?
หยดน้ำใสๆของเขาที่หลั่งรินออกมา ข้าพเจ้าเกลียดที่สุด
เกลียดความอ่อนแอที่เขาแสดงออกมา
ทำไมเขาจะต้องร้องไห้กับเรื่องแค่นี้ด้วยนะ
ร้องไห้ไปเพื่ออะไรกัน?
ขอความเห็นใจที่ข้าพเจ้าไม่มีน่ะหรอ?
รอยยิ้มแบบขอไปทีของเขา ข้าพเจ้าก็เกลียด
ถ้าไม่อยากยิ้มจะยิ้มทำไม? ยิ้มเพื่ออะไร? ยิ้มเพื่อใคร?
ยิ้มให้กับความโศกเศร้าของตัวเองอยู่ได้
ยิ้มเพื่อจะบอกข้าพเจ้าว่าไม่เป็นไร เพราะยังไหวงั้นหรอ?
ถ้าไม่เศร้า ไม่เจ็บ...
แล้วทำไม? ต้องทำหน้าเศร้าแบบนั้นด้วย
การแสร้งทำเป็นสนุกสนานเฮฮา ข้าพเจ้าก็เกลียด
หัวเราะแบบไม่มีีวิตชีวาแบบนั้นน่ะ
คนที่มีความสุขเขาไม่ทำกันหรอก
คิดว่าจะไม่มีใครจับได้หรอ? ว่าแสร้งทำไปงั้นๆ
อยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ ดูถูกกันไปหน่อยแล้วมั้ง
ขอแค่คนรอบข้างพอใจก็พองั้นหรอ? แล้วตัวเองล่ะ?
ความรู้สึกของตัวเองน่ะ ก็สำคัญนะ
และอีกมากมายของเขาที่ข้าพเจ้าเกลียด ...มากมายจริงๆ
วันนี้ ข้าพเจ้าเห็นเขาเดินตากฝน
หน้าตาเขาดูเศร้ามากๆ
คงเป็นเพราะข้าพเจ้าเองสินะ
ทำไมข้าพเจ้าไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนข้างๆเขานะ
เขาจะได้ไม่เหงา และไม่ต้องเดินตากฝนคนเดียว
เพราะอย่างน้อยก็มีข้าพเจ้าอยู่เคียงข้าง...
คุณเคยมั้ย กับการทำร้ายใครสักคน
แต่คนที่เจ็บที่สุดไม่ใช่ใครคนนั้น แต่คือคุณเอง!
...
สรุป เขาที่กล่าวถึงก็คือข้าพเจ้าเองฮับ - -" (เพ้อเจ้อได้ยาวมาก)
แสดงความคิดเห็น