แต่ทำไมเวลาที่ข้าพเจ้าพูดจริง ถึงไม่ค่อยจะมีใครเชื่อ...
การที่ข้าพเจ้าพูดในเรื่องที่จริงจัง ดันกลายเป็นว่าข้าพเจ้าพูดเล่น
ในครั้งแรกๆ ข้าพเจ้ารับไม่ได้อย่างมาก และพยายามหนี
หนีจากทุกอย่าง หนีไปจากจุดนั้น และหงุดหงิดอยู่คนเดียว
การที่แคร์ความรู้สึกบางคนมากๆ เป็นอย่างนี้เอง
เจ็บอย่างนี้เอง เจ็บที่ทำอะไรไม่ได้ พยายามพูดแล้ว แต่ก็เสียแรงเปล่า
ย้ำหลายครั้งว่าจริงจังนะ ไม่ได้พูดเล่นๆนะ พูดจริงนะ
แต่ทุกอย่างสูญเปล่า มีค่าเท่ากับไม่พูดอะไรซะงั้น
เพียงแค่มีคนคนหนึ่งทำหน้าทะเล้น ยียวน ไม่เชื่อ
ดันทำให้คนที่เหลือคิดตามกันไปแบบนั้น
เพราะเป็นมนุษย์นี่นะ ไม่แปลกที่เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น
ก็มีนะที่แอบน้อยใจบ้าง เศร้าบ้าง แต่ก็มาคิดได้
แค่เวลาช่วงหนึ่ง แค่คนกลุ่มหนึ่ง
หากข้าพเจ้าเครียด ก็จะทุกข์ใจไปคนเดียว
ไม่มีใครมาทุกข์ใจด้วยซะหน่อย
ครั้งหลังๆเลยเริ่มปล่อยวาง
พูดเล่นจนเคยตัว ใครจะเชื่อหรือไม่ จะไม่ใส่ใจแล้ว
หากมันเป็นคำพูดที่ไร้ค่า ก็ปล่อยให้มันไร้ค่าของมันไปนั่นแหละ
ให้มันกลายเป็นคำพูดลอยๆ ไม่มีใครจดจำ และสักวันก็จางหายไป
สำหรับบางคน...
ทำไมจะต้องให้พูดแล้วพูดอีก ไม่จำบ้างรึไง ดูอารมณ์คนอื่นไม่เปนรึไง
จะต้องย้ำสักกี่ครั้ง ย้ำทั้งชีวิตจะพอมั้ย ได้นะ ไม่สนอยู่แล้ว คนอื่นจะรู้สึกยังไง
ไม่สนใจใช่มั้ย คำว่าไม่ต้องการแล้วเนี่ยเข้าใจมะ ความรู้สึกคนอื่นไม่สำคัญเลยสินะ
รู้มั้ยว่ามันอึดอัด จนบางครั้งจะทนไม่ไหวแล้ว เบื่อมากแล้ว ไม่อยากทนอีกแล้ว
มันรับไม่ได้อีกแล้ว จะบีบคั้นไปถึงเมื่อไหร่ หัดทำอะไรให้ตัวเองบ้างสิ
รักตัวเองไปสิ รักไปมากๆ หลงตัวเองไปเลยยิ่งดี แล้วไปตายไกลๆซะไป!
...
ระบายนิดหน่อย หากเผลอมาอ่านอย่าตกใจ ^^"
แสดงความคิดเห็น